بررسی اثر بیهوشی مکرر توسط تیوپنتال در دوره نوزادی بر تشنج پذیری رت ها توسط ptz و پاسخ به درد در دوران بلوغ

داروهای بیهوشی‏دهنده منجر به ناهنجاری‏های مختلفی میشوند. نتایج تحقیقات قبلی بر روی اثرات باربیتورات‏ها متناقض می باشد بطوریکه اثر مخرب و یا حفاظت کننده عصبی را نشان داده‏اند. ترکیباتی که رسپتورهای nmda را بلوک یا gaba را تقویت می کنند، در دوره بحرانی رشد بر تکوین مغز و سیناپتوژنز اثر می گذارند. این دوره بحرانی در گونه های مختلف متفاوت و در رت ها 2 روز قبل از تولد تا 14روزگی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی رابطه بیهوشی مکرر توسط تیوپنتال (آگونیستgabaa) در دوره نوزادی با میزان تشنج پذیری القاء شده توسط پنتیلن تترازول (ptz)و میزان پاسخ به درد در دوران بلوغ بوده است. رت‏های نوزاد در دو گروه شم و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی روزانه (از 10 تا 20 روزگی) با تیوپنتال تیمار و پس از بلوغ (در 5/2 ماهگی) تحت تزریق درون صفاقیptz ( mg/kg45 ) و تحت آزمون tail-flick و فرمالین قرار گرفتند(n=7). دوران تاخیری بروز حملات جنرالیزه پس از تزریق محاسبه و مقایسه گردید. شدت درد در مدت یک ساعت پس از تزریق فرمالین و زمان تاخیری بروز پاسخ به درد در آزمون tail-flick اندازه گیری و بین گروه ها مقایسه گردید. نتایج نشان داد که میزان تشنج پذیری و میزان پاسخ به درد در آزمون tail-flick و آزمون فرمالین تفاوت معنی‏داری نداشته است. داروهای موثر بر رسپتورهای تحریکی یا مهاری مغز در دوران تکامل سیستم عصبی می توانند باعث اثرات مخرب شوند اما ممکن است این اثرات به تدریج و تا بلوغ مرتفع گردیده و لذا از نظر رفتاری اثری بروز ندهند. از طرفی ممکن است تغییرات ساختاری احتمالی تا بلوغ نیز به جا مانده ولی بر رفتارهایی به جز تشنج پذیری تاثیر گذاشته باشد که نیاز به بررسی های رفتاری دیگر و مطالعات سیتولوژیک دقیق دارد.